BIKMADIN MI?

Bıkmıştı artık geceleri uyuyamamaktan... 

Yatağa uzanmasına rağmen uykuya dalamamak…

Bölük pörçük uykularla ertesi güne başlamak…

Sürekli yorgun ve enerjisiz hissetmek… 

Ertesi güne vücudunda bölgesel ağrılarla uyanmak…

İş yerinde odaklanmak istediğinde konsantre olamamak… 

Günden güne artan depresyon ve mutsuzluk hali…

Yine yataktan sürünerek kalkmıştı. Eskiden severek yaptığı ama şimdi çaresizlikten gittiği ve paydos saati gelsin diye tahammül ettiği işine doğru yola koyuldu.

 

Aracın camından dışarı baktığı anda birisi takıldı gözüne. Öyle birisiydi ki tıpkı kendisinin üç sene önceki haline benziyordu.

 

Sabahın erken saatleri olmasına rağmen neşeli, bakımlı ve dik duruşlu birisiydi. İçinde yaşam enerjisi olduğu gözlerine yansımış, dinçlik fışkıran birisiydi.

 

O da öyleydi bir zamanlar...

Mutlu ve keyfi yerinde...

Dinç ve şevkli...

 

İşte o an derin bir iç çekti ve geçmiş günleri geldi gözlerinin önüne. Şimdilerde o halinden eser yoktu. Bambaşka, tam tersi yönde birine dönüşmüştü.

 

Zihni istemsizce kıyas yapıyor ve iç sesi her kıyasta “Ben nasıl bu hale geldim?” diyordu...

 

İnsan nasıl bu hale gelirdi ki? 

 

Sonra kendi içindeki ses soru sormayı bıraktı ve içinde başka bir ses yükseldi...

 

Egosuna aykırı olan, konuştuğundaysa can yakan ama gerçeği konuşan o ses...

 

Konuştukça eğer susturulmazsa insanı temizleyen o ses...

 

Vicdanın sesi...

 

Çok garip birkaç cümle kurdu peş peşe...

 

“İçinde bulunduğum bu hale kendimi ben getirdim!”

 

“Seçimlerim ve kötülüklerimle bu dipsiz kuyuya kendimi ben düşürdüm!”

 

“Ben batırdım hayatımı, başka kimse değil!”

 

Bunları anladığı an gözleri dolmuştu...

 

Oturduğu yere yıkılıp kalmak istemişti... Bulunduğu duruma üzülmeyi bırakmıştı birkaç dakikalığına…

 

İçinde bulunduğu durumun acısı gitmiş, yerini yepyeni bambaşka bir acıya bırakmıştı...

 

Kendi seçimlerinden kaynaklandığını fark etmenin acısı...

 

Kendi hatalarına bakmanın ve sırt çevirmeninin acısı...

 

İtiraz etmek istedi ama bıkmıştı kıvırmaktan... Bıkmıştı artık içinde bulunduğu mutsuzluktan...

 

Suçu başkalarında bulmak işe yaramıyordu... Tam aksine şikayet etmek ve dışarıyı suçlamak onu her seferinde dibe çekiyor ve çözümden uzaklaştırıyordu...

 

Çaresizce ve bıkkınlıkla gerçeği kabul etmişti o an...

 

Pişmanlık ve utanç...

Kendi kendine dürüst olmak...

Gözlerinden şıpır şıpır akan yaşlar...

 

İçi titriyordu...

Çaresiz hissediyordu...

Çünkü olanlar olmuştu ve artık sebebin kendisi olduğunun farkına varmıştı...

 

“Ne fark ederdi ki hatalarımı kabul etmek?” diye iç geçirdi.

Çoktan bozulmuştu tüm dengeler...

 

Ne yapacaktı ki ağlamaktan başka?

Kimden yardım istemeliydi?

Yıllar sonra ilk defa dürüsttü ama çaresizdi...

 

O an iki şey olmuştu aslında...

İki önemli şey...

 

Hayatının altını üstüne getirecek olan iki şey ...

 

Birinin farkına varmıştı...

Diğerinin de yakında farkına varacaktı...

 

Peki neydi o oyunu değiştiren şey?

 

Öyküyü tam tersine döndürme gücüne sahip olan...

İnsanın kendi kendini düşürdüğü kuyudan çıkarması için asıl gerekli olan...

 

Birincisi içinde bulunduğu kötü durumun sebebinin kendisi olduğuna dair itirafçı olmasıydı...

 

Kendi kendisine itirafçı...

 

Farkına varamadığı ise yakında kuyudan çıkacak olmasıydı... İmkânsız gözüken o sıkışıklıktan sonra ferahlığa çıkacak olması...

 

Hayatın değişmez yasalarından birine uyumlanmıştı aslında o an...

 

İnsanoğlu hatalarını kabullendiğinde, toparlanmaya ve iyileşmeye başlar...

 

Peki sonra ne oldu ona?

Akıbeti nasıl oldu?

Sonunda kurtuldu mu?

 

Asıl merak edilmesi gereken soru ise şuydu aslında ...

 

Olaylarda kendi hatasını görüp de kabullendikten sonra kimin akıbeti kötü oldu ki?