Semih’i şiddetli yağıştan dolayı sabah iş arkadaşı Akın almaya gelecekti. Akın’ı bekletmemek için erkenden aşağıya indi. Kısa süre sonra önüne lüks bir araba yaklaştı. “Kim bu ya? Geldi, önüme durdu” diye söylenmişti Semih. O sırada arabanın camı yarılandı; “Atlasana Semih, ne duruyorsun öyle?” diye seslendi Akın, aracın içinden. Semih çok şaşırmıştı. “Adamdaki arabaya bak abi, bu adam bu yeteneksizlikle böyle bir arabayı nasıl alabilmiş” diye geçirdi içinden. İşe geç kalmamak için hemen atladı arabaya. “Selam Akın, hayırlı olsun araban” dedi Semih. “Sağ ol Semih ’cim, darısı senin de başına” diye karşılık verdi güler yüzlü bir şekilde Akın. Semih gözünü arabanın içerisinden alamıyordu. Kahverengi deri koltuğu, arabanın çok hızlı gitmesi, içerisinin ses geçirmemesi Semih’in dikkatini çekmişti. “Ben bu adamdan daha fazla çalışıyorum ama adamın sıfır arabası var, benim arabam bile yok. Kesin baba parasıdır yoksa bu adam bu arabayı alamaz abi.” diye yakındı kendi kendine.

O sırada yolda gidiyorlarken Semih’in gözü etraftaki rezidanslara takılmıştı. “Abi ne zengin adamlar var ya, bu adamlar bu kadar parayı nasıl kazanıyorlar? Var ya kesin çalıp çırpıyorlardır ya da kolay yoldan kazanıyorlardır. Yoksa benim adım Semih değil.” Yüzünde sinirli bir ifade vardı.

İşe varmışlardı, Semih’in yüzündeki o sinirli ifade hala devam ediyordu. Arkadaşlarına selam vermeden masasına geçip oturdu hemen. Oflayarak çalışmaya başladı. Öğle saati olmuştu. Yine oflayarak yemekhaneye doğru gidiyordu ve patronunu gördü. “Selam Semihciğim nasılsın? Bugün modunda değilsin herhalde?” diye sordu patronu.

“Selam Metin Bey, yok yok iyiyim, işer çok yoğun, çok çalıştım o yüzden” diye yalan söyledi. Patronu giderken arkasından bakıyordu. “Adamın takım elbisesi benim evimdeki eşyaları satın alır abi… Bu adamın neyi farklı da bu işi kurabilmiş” diye içinden geçirdi. Yemeğini yerken birisi hızlıca yemekhaneye girdi “arkadaşlar, 15 dakikaya sunum başlıyor, acele edelim.” diye seslendi. Ardından Semih, ekip arkadaşlarıyla seminer salonuna geçti.

“Kim, ne anlatacaksa anlatsın işimize geçelim” diye mırıldandı. Anlatıcı çok enerjik bir giriş yapmış çok eğlenceli anlatmıştı. Sunum sonunda birçok çalışan alkışlamıştı. Semih şaşkınlıkla alkışlayanlara bakıyordu. “Ben de böyle anlatırım ki ne var, adam bir şey yapmadı.” diye söylendi yanındaki arkadaşlarına. Homurdanarak masasına oturdu ve çalışmaya devam etti. “Akşam misafirlikte kafa dağıtırım” diye iç geçirdi.

İş çıkışı eşini aldı ve misafirliğe geçtiler. Semih, taksiciye parasını öderken “Bu sitede mi oturuyorlar?” diye sordu şaşkınlıkla “Evet bir tanem” diye yanıt verdi eşi.  “Vay arkadaş ya elin adamı bile sitede kalıyor, bir de bize bak. Kirası ve aidatı benim maaşımı geçer ya, bu Aylin’in eşi ne iş yapıyorsa?” dedi biraz hayıflanarak. “Hayatım, Aylin’in eşi Turan 10 yaşından beri çalışıyor. Adam 25 senedir çalışmış, parasını biriktirmiş ve ev daha yapılırken uyguna almış. Sen 25 sene çalıştın mı? Niye millete haset ediyorsun ya?” diye çıkıştı karısı. O an eşinin cümlesi Semih’e tokat gibi gelmişti.

Zihninde olaylar sıralanmaya başlamıştı. Sabah onu alan arkadaşının da toplam 20 senedir çalıştığını hatırladı. Patronu ise 35 senedir hemen hemen her gün çalışıyor ve üretim yapıyordu. “Elemanlarımı nasıl yetiştiririm, nasıl daha iyi bir hayatları olur?” diye dert edindiğini söylemişti Semih’e çalışma arkadaşı. İşlerin göründüğü gibi olmadığını yeni yeni anlamaya başlıyordu…

İşte insanoğlu bu hayatta başkalarının çabalarının sonucuna odaklanır ve o sonuçları görür. Arabasını, telefonunu, okuduğu üniversiteyi, evini, parasını, eşini, marifetini…

            Ama şunu sormaz kendisine;

“Bu insan buraya kadar nasıl gelmiş? Neler yapmak lazım ki bu seviyeye gelebileyim?”

Ya da yakışıklılığını, güzelliğini, vücudunu, boyunu, burnunu görür ve “benim neden böyle bir vücudum yok? Ben niye bu kadar güzel değilim? O niye bu kadar güzel?” diye sorarak haset ediyor ne yazık ki…

Ama şunu düşünmüyor insanoğlu;

Bu insanlarda olmayıp da bende olan çok şey var. Bu adam eşiyle mutlu değil ama ben eşimle mutluyum. Bu kadının çocuğu doğuştan engelli ama benimki engelli değil.”

Her insanın sahip olduğu avantajlı özellikler ve dezavantajlı özellikler vardır. Mesele biz dünümüze göre daha iyiye gidiyor muyuz? Kendimizi daha çok geliştiriyor muyuz?

Biz elimizdekilerle ne kadar mutluyuz?