Ne güzeldi manzara, yeşilin bin bir tonu geçmiş iç içe...

Hiçbir şey tırmalamıyor gözünü doğada. İnsan var olanı bozmasa. Öyle miydi peki ya hayatlarımız?

Sade miydi gardırobum kahvem gibi...

Kaç çiftti giymeye sıra getiremediğim ayakkabım...

Sadece geçiyorduk halbuki...

Daha kullanmadan eskiyorken montum, temas etmeden ne kadar hayrını gördüm?

Biriktirip durmuşum her gün…

İnsan ismi doluydu rehberim...

Sadece merhaba demeye bile yetmezdi birkaç gün...

Halbuki ne zordu yalnız geçen şu bayramdaki dört gün...

Sadece geçiyorduk halbuki…

Neyi abarttıysa insan, kendine sahip edindi onu... Ne gerek vardı bu kadar abartmaya...

Sade bir hayat, neden yetmiyordu sahi insana...

Önce ihtiyaçtı ev araba... Sonra bilemedi adreslerini ve adedini…

Oysa yeterliydi biri ikisi, bozmasaydı dengeyi...

Halbuki geçiyordu sadece insan...

İnsan, karıştırdıkça sahteyle gerçeği, yapamadı doğru olan seçimi...

Yetmedi kahvenin sadesi, ekmek arası köftesi... Yedikçe yedi, doymadı bir türlü nefsi...

Obez olur muydu bu kadar, ne gardıroplar, ne şehirler, ne de bedenler…

Bir şekilde doyabilseydi insan…

Halbuki sadece geçiyordu insan…

Bir bilebilseydi bunu, hiç şaşırır mıydı yolunu?

Muhakkak okurdu izini işaretini….

Unutmazdı yola çıkış hedefini…

Girince yanlış sapaktan; zor geldi bir daha başlamak en baştan…

Sadece geçiyorduk halbuki buradan, dönmekteyken devran…

3-5 yılda bir yapıyordu aynı hatayı insan…

Hiç yapar mıydı bunu, gerçeği görebildiği zaman...

Daha az önce ağlıyordu dünyaya geldiği için insan...

Belki de başına her ne gelse sonsuza dek sürecek sandı yaşarken...

Halbuki sadece geçecektik buradan…

Olabildiğince yalın, olabildiğince sade…