“Canım çok sıkılıyor anne!” diye bağırdı Aslı, kanepeye yayılmış, telefonuna boş boş bakarken.
“Biraz canın sıkılsın yavrum, fena mı olur?” dedi annesi Elif Hanım, mutfaktan gülümseyerek.
“Senin için kolay tabii. Benim sıkılmam dayanılmaz bir şey.”
“Dayanılmaz değil, alışmadığın bir şey sadece.”

Elif Hanım’ın içi burkuldu. Kızına acımıyor değildi ama bir şeylerin yanlış gittiğini artık anlamıştı. Aslı on üç yaşına gelmişti, ama hâlâ her anının planlanmasını bekliyordu. Elif Hanım yıllarca kızına “hiçbir eksiklik yaşatmamak” için çırpınmıştı. Kızının gözyaşlarını görmek onun için en büyük yenilgiydi. O yüzden küçük yaşlardan beri her sıkıntısını çözmüş, her boşluğunu doldurmuştu.

Aslı anaokulundayken bile evde tek başına vakit geçirmesin diye her günü farklı etkinliklerle doldururdu Elif Hanım: drama, yüzme, piyano, İngilizce...
Aslı’nın canı bir gün bile sıkılmasın diye program üzerine program yapmıştı. “Mutlu bir çocuk yetiştiriyorum,” diyordu kendine. “Canı sıkılan çocuk mutsuz olur.”

Ama şimdi, on üç yaşındaki Aslı, boş kaldığı anda ne yapacağını bilmeyen, sıkıldığında öfkeyle patlayan bir genç olmuştu.

Bir gün Elif Hanım kararını verdi.
Telefonu, tableti ve bilgisayarı kaldırdı.
“Aslı, bir hafta boyunca hiçbir ekran yok.”

“Anne! Bu işkence resmen! Ne yapacağım ben?!”

“Bulursun bir şey. Kitap var, boya kalemlerin var, kütüphanede dergiler var. Belki sıkılırsın… belki de bir şey üretirsin.”

Aslı sinirlendi, surat astı, kapıyı çarptı. Gün boyu odasında dolandı durdu.
Ama ikinci gün öğleden sonra sessizlikten bunalmış bir şekilde defterine karalamalar yapmaya başladı. Çizdi, sildi, tekrar çizdi.

Evde dolaştı, sıkıntıdan neredeyse duvarla konuşacaktı.

Üçüncü gün o karalamalar bir hikâyeye dönüştü.

Küçük bir kızın kendi sıkıntısından kaçarken kendini bulduğu bir hikâye…
Bir hafta sonunda annesine gösterdiği sayfada bir hikâye vardı. Küçük bir kızın, “can sıkıntısından kaçarken kendini bulan” hikâyesi.

Elif Hanım’ın gözleri doldu.
“Demek ki canın sıkılınca içindeki sesi duymaya başlamışsın,” dedi.

Aslı o akşam düşündü:

“Belki de sıkılmak o kadar kötü bir şey değildir.”

 İnsan bazen sıkılınca düşünmeye başlıyor.

Düşününce de kendiyle kalıyor.

Kendiyle kalınca da neler yapabileceğini fark ediyor.

İnsan canı sıkılınca, zihin kendiyle baş başa kalır.
Sessizlikte üretim filizlenir.
Her boşluğu bir şeylerle doldurursak, içimizdeki üretme isteğini de boğarız.

Deneyim, sadece yapılan şeylerden değil, yapılmayan anların getirdiği farkındalıktan da doğar.